ეთნიკური ქართველების უმრავლესობა მართლმადიდებელია.
ასევე მართლმადიდებელია ოსების, რუსების, ბერძნების, აფხაზების, ასურელებისა და უდიების უმეტესი ნაწილი, გარკვეული რაოდენობა სომხებისა.
საქართველოში სომეხთა დიდი უმრავლესობა სომეხთა სამოციქულო ეკლესიას მიაკუთვნებს თავს.
კათოლიკე ან პროტესტანტია როგორც ქართველების, ისე სომხების, ასურელების, პოლონელების, გერმანელების, რუსების უმცირესობა.
ისლამს აღიარებს საქართველოს მოსახლეობის როგორც ეთნიკურად ქართველი, ისე სხვა ეთნიკური ჯგუფების დიდი რაოდენობა - აზერბაიჯანელები, ქისტები, ლეკები, აფხაზები.
იეზიდია ქურთების ნაწილი, ნაწილს კი ქრისტიანობა ან ისლამი აქვს მიღებული.
საქართველოში მცხოვრები ებრაელები თავიანთ ტრადიციულ სარწმუნოებას - იუდაიზმს მისდევენ;
ქართველი გერმანელები კი ლუთერანული ეკლესიის წევრები არიან (ნაწილი კათოლიკეა).
საქართველოს მოსახლეობის, დაახლოებით, 80% მართლმადიდებელი ქრისტიანია.
საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია, დაახლოებით, 326 წელს შეიქმნა, ქართლში ქრისტიანობის სახელმწიფო რელიგიად გამოცხადებისთანავე.
იუდეველები, ანუ ებრაელები, საქართველოში ძვ. წ. VI საუკუნეში გამოჩნდნენ. ისინი ნაბუქოდონოსორის აგრესიასა და ოკუპაციას გამოექცნენ, მოვიდნენ მცხეთაში და ქართლის სხვადასხვა კუთხეში დაიდეს ბინა.
ისტორიული ცნობების თანახმად, ებრაელები ასევე ცხოვრობდნენ: ახალციხეში, ქუთაისში, ცხინვალში, თამარაშენში, სურამში, საჩხერეში, ოზურგეთში…
XIX საუკუნეში კი ებრაელები თბილისში დასახლდნენ.
დღეს ებრაელთა სინაგოგები საქართველოს დიდ ქალაქებში მდებარეობს:
თბილისი (სინაგოგა შაარეი თეფილა), ბათუმი, ქუთაისი, გორი, ახალციხე (მამაკაცების მიკვა, ქალების მიკვა).
ისლამი VIII საუკუნის 30-იანი წლებიდან შემოდის საქართველოში.
დღეს ისლამი საქართველოში სიდიდით და მნიშვნელობით მეორე რელიგიაა. საქართველოს მუსლიმან მოქალაქეთა რიცხვი კი დაახლოებით ნახევარი მილიონია.
ამჟამად საქართველოში არსებობს 286 მოქმედი მეჩეთი და სალოცავი სახლი. თბილისი მსოფლიოს ერთადერთი ქალაქია, სადაც ერთ მეჩეთში ატარებენ მსახურებას სუნიტები და შიიტები.
დედაქალაქის გარდა, მეჩეთები საქართველოს სხვადასხვა მხარეში მდებარეობს: სამცხე-ჯავახეთში, შიდა ქართლში, აჭარაში...
საქართველოში მოქმედებს სომეხთა ეკლესიის საქართველოს ეპარქია, რომელსაც თბილისში საეპისკოპოსო რეზიდენცია აქვს.
ამჟამად თბილისში 2 სომხური ეკლესიაა - სურფგევორქისა და ეჩმიაძინის. ამას გარდა, სომხური სალოცავებია: ახალქალაქში (სურბ ხაჩის), ნინოწმინდაში (სურბ სარგისის), ახალციხეში (გრიგოლ განმანათლებლის), ბათუმში (მაცხოვრის) და მარნეულში (ღვთისმშობლის ეკლესია).
XIII საუკუნის შუა წლებიდან საქართველოს ტერიტორიაზე მოღვაწეობას იწყებენ კათოლიკე მისიონერები. მათი მოღვაწეობის შედეგად კათოლიკობა საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში იკაფავდა გზას.
დღეს საქართველოს კათოლიკური ეკლესია რომის კათოლიკური ეკლესიის ნაწილია. აქ მოსახლეობის 0.5% კათოლიკეა.
მოქმედი კათოლიკური ტაძრები საქართველოს დიდ ქალაქებშია: თბილისში, გორში, ქუთაისში, ბათუმში, ოზურგეთში, კახეთში, სამცხეში.
XIX-XX საუკუნეებში საქართველოში ევროპული და რუსული წარმოშობის პროტესტანტული მიმდინარეობების შემოსვლა იწყება. ლუთერანებმა, დუხობორებმა, მალაკნებმა, ძველმართლმადიდებლებმა, ბაპტისტებმა და სხვებმა, რომლებიც სხვადასხვა მიზეზით აღმოჩნდნენ საქართველოში და ქვეყნის ყოფასა და კულტურაში მხოლოდ მათთვის დამახასიათებელი კოლორიტი შემოიტანეს.
საქართველოში ევანგელიკურ-ლუთერანული ეკლესია XIX საუკუნის დამდეგს დაარსდა, როცა კავკასიაში ეთნიკურ გერმანელთა დასახლებები გაჩნდა. 1817-1818 წლებში ვიურტემბერგის მხრიდან მრავალი ოჯახი დაიძრა აღმოსავლეთისკენ. ამის მიზეზი მძიმე პოლიტიკური და ეკონომიკური მდგომარეობა იყო, რომელსაც რელიგიური მოსაზრებებიც დაემატა.
დღეს ევანგელიკურ-ლუთერანული ეკლესიის სამრევლოებია თბილისის შერიგების ეკლესია და მისი ასურეთის ფილიალი, რუსთავის მშვიდობის ეკლესია, გარდაბნის სამრევლო, ბოლნისის პავლეს სამრევლო, ბორჯომის სამრევლო, სოხუმის სამრევლო.
ლუთერანული ეკლესია არის რუსთავში. მას მშვიდობის ეკლესია ეწოდება. სამრევლო სახლები, სადაც წირვა მიმდინარეობს, გახსნილია ბოლნისში, გარდაბანში, ბორჯომში, ასურეთსა და სოხუმში.
იეზიდები საქართველოში 1918 წლიდან შემოვიდნენ, როდესაც ოსმალეთის იმპერიაში იეზიდური რელიგიის მიმდევარი ქურთების დევნა დაიწყეს.
საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ (1991 წ.) იეზიდური მოსახლეობის დიდმა ნაწილმა ევროპის ქვეყნებს მიაშურა.
საქართველოში მოქმედებს რელიგიის საკითხთა სახელმწიფო სააგენტო, რომლის მიზანია საქართველოში რელიგიის თავისუფლების დაცვა და ტოლერანტობის კულტურის გაღრმავება.